Paroles de 'Meisje van zestien' par De Dijk

Haar ouders hadden het niet rijk
Zij kwam niet uit een villawijk
Toch was 'r niets meer dat haar bond
Zijgaf zich aan een vagebond
Die sprak van liefde, 't oud verhaal
En zij geloofde 't allemaal
Zo ging ze weg, ze nam niets mee
Alleen haar jeugd en het idee
Dat hij haar man was, zij zijn vrouw
En het altijd zo blijven zou

refr.:
Arm kind, zestien lentes zo pril
Ach, wat lig je hier stil
Langs de kant van de weg

Zij trokken voort van stad tot stad
Omdat hij ruimte nodig had
Het zwerversleven was te zwaar
Niets voor een kind van zestien jaar
Haar liefde was haar levenslot
Ze ging er langzaam aan kapot
Zij kon de hartstocht niet weerstaan
Moest tot het einde verder gaan
Zij was geen kind, maar ook geen vrouw
En wist niet wat 'r komen zou

refr.

Zij werd vermoeid, zag bleek en vaal
Verloor haar jeugd, haar ideaal
Alleen haar liefde bleef bestaan
Toen ging hij weg bij haar vandaan
Toch had ze kunnen weten dat
Hij niet genoeg aan liefde had
Dat op een dag hij weg zou zijn
En zij alleen met spijt en pijn
Dat hij zolang een meisje had
Als stormwind speelt met een enkel blad

refr.(2x)